De Zweedse winter: een haat-liefde verhouding

De Zweedse winter. Ik heb hem lief. Op koude zonnige dagen biedt hij me vergezichten waarvan ik ga duizelen. Temperaturen die zich ver onder het vriespunt wagen. Het land bedekt met een kraakwit tapijt. Dikke sneeuwvlokken dwarrelen om mijn hoofd. Ik waan me de hoofdrol in een sneeuwglobe te spelen. Meren laten zich zachtjes omtoveren van een vloeibare naar een vaste vorm. Met een beetje geluk ontvang ik een eerste klasse schaatspiste van moeder natuur. Als geschenk onder de kerstboom. Letterlijk dan.

De Zweedse winter. Ik verfoei hem. Lange donkere dagen. De zon verschuilt zich achter een dik wolkendek. Zonder veel poespas gaat de ochtendschemering over in de avondschemering. Regendruppels laten bij gebrek aan vriestemperaturen een droefgeestige indruk na. Alle bonte kleuren waarop de herfst ons trakteerde, wist de harde, kille winter met één handveeg van het kleurenpalet. Grijstinten overleven. Fifty Shades of Grey.

Ontbreekt er een wit sneeuwtapijt dat het gebrek aan daglicht compenseert dan overvalt de winter mij ergens aan het begin van het nieuwe jaar met een gevoel van mistroostigheid. Sommigen noemen het voorjaarsmoeheid. Anderen najaarsmoeheid. Of wintermoeheid.

Ik noem het een gebrek aan zon op mijn snoet.

Voor twee weekjes ontvlucht ik Zweden, de winter, de donkere dagen. Ook dit jaar. En volgend jaar. En het jaar daarop. In een zuiders land laad ik letterlijk mijn batterijen op. Net zoals vele andere Zweden. Ik word Zweedser en Zweedser.

Met verse zonne-energie en een getinte snoet keer ik dan terug naar mijn geliefde thuisland.

Ja, dat ga ik doen.

Fijne kerst!
Kram – Katrien