Spannend vind ik het. Ja zeggen tegen dingen die ik nooit eerder deed. Maar eenvoudig is het niet. Het idee om je – letterlijk of figuurlijk – op onbekend terrein te begeven, gaat gepaard met onwetendheid. Onwetendheid doet twijfelen. En twijfel houdt je tegen actie te ondernemen. Het zet indirect een stop op je verdere ontwikkeling en het nastreven van je dromen. Hoe groot of klein die ook mogen zijn.
Zo verging het ook mij.
Weken heb ik lopen ijsberen, nadenken, wikken en wegen. Zou ik me al dan niet inschrijven voor de driedaagse trektocht Höga Kusten Winter Classic midden februari 2016. En elke keer toen ik dacht: “Dit is echt iets voor jou. Schrijf je nou in!”, startte ik met een diepgaande research en doken er duizend en een bedenkingen en minstens evenveel doemscenario’s in me op. Na een half uurtje sloot ik zonder me aan te melden en een beetje teneergeslagen mijn computer af.
Tot vorige zaterdag.
Met mijn verstand op nul surfte ik naar de registratiepagina en vulde het online formulier in. Een klik op de betaalknop en de kous was af. Met een beetje durf en zonder al te veel na te denken, deed ik in minder dan vijf minuten wat ik al weken eerder wou doen. Ik schreef me in om putje winter in het midden van Zweden drie dagen samen met een aantal andere avonturiers een trektocht door de sneeuw te ondernemen en te overnachten in het op de werelderfgoedlijst vermelde gebied: Höga Kusten.
En dat gegeven gaf me onmiddellijk een fantastisch gevoel en vooral een spannend vooruitzicht.
Waaraan ga ik mij bij een temperatuur van -5, -10 of misschien wel -15 graden wagen
- overnachten in een tentje
- drie dagen wandelen met sneeuwschoenen op een 50 cm tot 1 meter dikke sneeuwlaag
- koken en vooral voor voldoende drinkbaar water zorgen
- al het nodige materiaal om te slapen, eten, kortom te overleven meedragen op m’n rug
Wat ik op het moment van boeken vooral negeerde
- gaat het niet te koud zijn om buiten te slapen
- gaat het niet te koud zijn om buiten te wandelen
- gaat het niet te koud zijn om buiten te eten
- gaat het niet te koud zijn om buiten te drinken
Ik ga op avontuur. No way back!
Katrien ♥
ps: er zijn nog plaatsen vrij dus inschrijven kan nog. Verstand op nul, durven en doen. ;-)
14 thoughts on “Over minder nadenken en meer durven en doen”
Gezellig dat je meegaat. Ik lees regelmatig je blogje maar voor ik dit blogje zag, zag ik je naam voorbij komen bij de deelnemersgroep. Wij, een vriendin en ik, hebben ons heel snel opgegeven onder het mom van: doe eens gek, waarom niet. Net als jij vind ik het ook wel spannend. Uiteraard ook dezelfde twijfels. Maar we gaan ervoor en maken er een paar mooie dagen van. Met de cursus erbij overleven we het vast :) .
Tot ziens in februari.
Oh, jullie trekken ook naar Höga Kusten in februari! Wat fijn om hier op mijn blog iemand te ontmoeten die ook gaat. Super spannend, inderdaad. En ja, het is ook een beetje gek doen. Maar ik heb dezelfde ingesteldheid: het worden mooie en vooral onvergetelijke dagen. Of we nu in prachtige winterweer of een sneeuwstorm belanden. Tot ziens aan de hoge kust en tot hoors hier! Er volgt nog wel een blogje of twee over dit avontuur. Groetjes aan de vriendin!
Dat gaat je prima lukken, Katrien. En je bent niet alleen.
Ik denk dat je het prachtig vindt, tuurlijk is het spannend, maar je zo redden in de natuur en in de stilte van de sneeuw…je raakt, hoop ik, betoverd.
Net als ik afgelopen jaar op de Lofoten, en komend voorjaar in Jämtland.
Ik blijf je volgen!
Hartelijke groeten, Henriëtte
Oh, de lofoten. Krijg ik de gelegenheid daarheen te gaan dan zeg ik zonder twijfelen onmiddellijk JA Henriette. En ook ik kijk nog met veel plezier terug naar mijn tijd in Jämtland. Wat een prachtig gebied hé. Ik was er in september aan het begin van de herfst. Lag er nog sneeuw toen jij er in het voorjaar was? Bedankt voor het volgen en beste groeten!
Wat goed dat je die beslissing hebt genomen! Ik herken dat wel, met die vinger boven de laptop hangen en maar twijfelen en twijfelen…
En als je dan uiteindelijk toch een keer zonder al teveel nadenken op die knop hebt gedrukt om iets te boeken of wat voor keuze dan ook te maken, dan lucht dat op en heb je ook meteen een gevoel van: er staat mij vast iets bijzonders te wachten en ik ben blij dat ik die beslissing heb durven nemen.
Dat is het avontuur dat je zo nu en dan aan moet durven gaan. Het zijn de dingen die je leven verrijken.
Geniet van het vooruitzicht en de voorbereidingen!
Dank je Elly en wat fijn dat je je herkent in wat ik schrijf. Ik zag dat je gestart bent met een reeks blogberichtjes over je reizen naar de noordkaap. Super leuk en interessant. Het kwam er helaas nog niet van een reactie achter te laten. Hoe combineer jij al je bezigheden met bloggen en zo trouw reageren op andere blogs die je volgt. Zou het lezen en reageren op andere blogs een deel van mijn dagelijkse bezigheden willen maken maar op de een of andere manier krijg ik het maar niet ingepland. Fijne avond nog!
Soms is dat alles voor mij ook best wel lastig te combineren met mijn schrijfwerk Katrien. Ik probeer een keer per week een blog te schrijven, soms een keer extra als ik iets te melden heb. Dat kost tijd, vooral ook foto’s erbij zoeken. Maar ik vind het leuk om te doen.
Reageren op leuke/interessante blogs en social media, en ook dingen plaatsen op social media, kan eveneens tijdrovend zijn, maar ik probeer daar altijd een of twee keer per dag tijd voor vrij te maken en soms is dat ook ‘s avonds. Ik volg een paar blogs waarop ik meestal ook reageer, waaronder die van jou. Dus eigenlijk een vast groepje mensen die ik volg. Dat maakt het wat makkelijker dan van alles willen volgen en erop willen reageren.
In feite breng ik veel tijd achter mijn laptop door, omdat ik schrijf natuurlijk, maar ook wat andere dingen betreft. En sommige van die dingen zie ik als iets wat bij mijn werk hoort en ik heb nou eenmaal geen 9 tot 5 baan, denk ik dan maar. In het weekend probeer ik het wat rustiger aan te doen, vooral wat social media betreft, maar soms trek ik dan juist weer tijd uit om een blog te schrijven.
En soms, heel soms, denk ik wel eens: pfff, waar ben ik mee bezig? Waar is die tijd gebleven dat er nog geen Facebook en Twitter e.d. bestond? Hoe rustig was het toen nog? Maar dan besef ik dat ik juist via deze media een publiek kan opbouwen en inmiddels ook al wat opgebouwd heb en dat is leuk, want hoe bereik ik anders mensen?
Hartelijke groet!
Na mijn 9 to 5 job ;), het bloggen, sociale media, reageren op alle leuke reacties, is de tijd om te reageren op andere blogs er helaas heel vaak niet meer. En ik vind het bijzonder jammer dat door dat tijdgebrek ik er ook niet toe kom om uitvoerig andere blogs te lezen. Daarom zoek ik een beetje naar een goede strategie. Vroeg of laat vind ik hem maar voorlopig is het nog wat try and error. Ontspanning zoek ik na een jaartje bloggen meer en meer elders dan achter de computer. Bijvoorbeeld door een wandeling te maken, wat te koken, haken of gewoon door in de zetel te zitten en eens helemaal niets te doen. Desondanks ben ik bijzonder blij de blogwereld ontdekt te hebben. Bloggen heeft me bijzonder veel voldoening. Tot later nog eens! ♥
Heel goed dat je ontspanning elders zoekt. Ook ik zit niet altijd achter mijn laptop, hoor ;-) Naar buiten gaan om een eindje te wandelen of te fietsen, wat langs winkeltjes slenteren of, net zoals jij zegt, gewoon eens helemaal niets doen, dat is erg fijn en dat heeft een mens ook nodig, dat voel ik zelf soms heel goed. Alleen wandelen is hier wel even wat anders dan in het mooie Zweden. Die natuur daar bij jullie werkt alleen al rustgevend.
En wat maakt het uit als het combineren van dingen niet lukt? Je moet doen waar je je goed bij voelt en niet de verplichting voelen veel te moeten bloggen of te reageren. En nu moet ik stoppen met deze reactie, anders wordt het weer zo’n lang epistel zoals de vorige keer. En toen was het ook al niet de bedoeling dat mijn reactie zo lang zou worden. Dat is het probleem met mensen die schrijven, die kunnen niet iets in het kort vertellen ;-)
Groeten!
Heel goed van je Katrien!!
Dank je Wil. Jij ook af en toe eens durven en aan jezelf denken hé :)
Ik heb een soortgelijke beslissing genomen en ga 2,5 week weg van huis en haard (dus zonder man en kind) om te gaan helpen op een school voor special need kinderen in Zuid India. Ook ik vind dit een groot avontuur en zal niet in een gespreid bedje terecht komen zoals ik heb begrepen van mijn voorgangers. Maar ik ga het avontuur aan!
Tenslotte zegt een mooie toepasselijke spreuk; life begins at the and of your comfort zone!
Veel plezier Katrien!
Groetjes Annette
Hej Annette, wat leuk om horen en wat goed van je die beslissing genomen te hebben. Is het geen fantastisch gevoel eenmaal die beslissende stap gezet te hebben? Ik kan me best voorstellen dat het nog meer remmingen heeft wanneer je een kind hebt. Maar vaak is het nu of nooit en even ook aan jezelf denken. Je gaat vast ook een enorm avontuur tegemoet. Een belevenis en ervaring die je je verdere leven meedraagt en die niemand van je af kan nemen. Life begins at the end of your comfort zone, mooi en bedankt om dit te delen. Ik moet daarbij denken aan: a mind that is stretched by a new experience can never go back to its old dimensions. Jij ook veel plezier en tot hoors Annette! ♥
Mooi! Dank je dat geloof ik ook en neem ik ook mee in gedachte ?. Tot horens!