Kungsleden – mijn vijf hoogtepunten

Terug thuis van een fantastische tijd in Lapland. Ik wandelde er het meest noordelijke deel van het wandelpad Kungsleden. Dit deel brengt je van Abisko naar Nikkaluokta. In totaal zeven dagen boordevol avontuurlijke belevenissen, aangename contacten en wondermooie landschappen. Hier komen mijn vijf hoogtepunten!

1. Verkwikkend bad na de sauna

Een sauna nemen is geweldig. Maar kan je dit in een adembenemend milieu doen en daarna een verkwikkende duik nemen in een rivier of meer dan heb je er een ervaring voor het leven bij. In de berghutten bij Abiskojaure, Alesjaure en Sälka krijg je daar de gelegenheid toe. Eerst op temperatuur komen in de met hout verwarmde sauna, daarna al stomend over een smal flonderpad lopen om ten slotte een verfrissende duik in het water te nemen. Stel je daarbij de met sneeuw bedekte bergtoppen op de achtergrond voor en je begrijpt vast wat een effect deze activiteit geeft op lichaam en geest.

2. Eindelijk het noorderlicht zien

Voor de vierde keer zaten we omstreeks middernacht met een deken om ons heen geslagen op een bankje bij de berghut. Hoopvol speurden we de hemel af op zoek naar een teken van het noorderlicht. Zou de dichte bewolking die ons de vorige nachten parten speelde deze keer wegtrekken?

Na een kwartiertje ontdekten we een heldere stel. De poolster, maakten we onszelf wijs.

Zachtjes maar zeker verdwenen meer en meer wolken en werden we getrakteerd op een prachtige sterrenhemel. Eén wolk bleef echter hangen en juist achter die wolk zagen we een witte lichtbundel vandaan komen. Het leek alsof iemand van daaruit met een sterke lichtstraal de hemel wou verlichtten.

Nieuwsgierig verlieten we onze warme observatieplek. Desondanks dat het nieuwe maan was, konden we elkaar en de omgeving duidelijk zien. Omhoogkijkend verplaatsen we ons verder en verder bij de hut vandaan tot we de volledige hemel in het vizier kregen.

Pas toen beseften we dat we voor het eerste het noorderlicht zagen.

De witte straal werd sterker en vormde een immense boog over ons hoofd heen. De volledige hemel kreeg een witte gloed en de sterren vormden twinkelende puntjes op de enorm grote witte koepel waar wij al dansend onder stonden. Het licht van de boog verloor kracht en zowel de boog als de witte koepel verdwenen als sneeuw voor de zon.

Plots ontdekten we in het noorden duidelijke witte verticale lijnen die zich zachtjes naar het oosten verplaatsten. Een witte waas verbond de lijnen met elkaar waardoor er een golvende beweging ontstond. Net een gordijn voor een open venster waar de wind vrijspel in krijgt.

De ene act volgde de ander op en met een glimlach om de mond gaven we onze ogen de kost.

Na drie kwartier kwam de bewolking terug opzetten en was het schouwspel voorbij. In het donker baanden we ons op de stenige ondergrond een weg terug naar de berghut, beseffende dat dit de eerste maar niet de laatste keer is dat we het noorderlicht zagen. Zoveel is zeker.

3. Explosie aan herfstkleuren

Zonder het te beseffen wisselden we al sporend op een paar uurtjes de zomer in voor de herfst. Aan ons vertrekpunt in Abisko was het al duidelijk te zien dat de herfst zijn intrede had gedaan. De bladeren van de vele berkenboompjes kleurden zachtjes groengeel. Eenmaal boven de boomgrens, waar je enkel grassen, mossen en dwergstruiken als begroeiing kan terugvinden, vervoegden de tinten bruin en rood het kleurenpallet. Maar dit alles was niets in vergelijking met de explosie aan herfstkleuren waarop we getrakteerd werden toen we terug onder de boomgrens kwamen. Ik waande me in een sprookjesbos.

4. Een spannende reddingsactie in het donker

Spannend was het toen ik samen met de Zweedse vriendinnen gevraagd werd om een 68 jarige man te gaan zoeken. Het was half negen en een paar uurtjes eerder kwam zijn vrouw al hinkend aan in de berghut van Signi. Ze was op een stenig zijpad van Kungsleden gestruikeld en verzwikte daarbij haar enkel en pols. De vrouw leidt aan diabetes en haar medicijnen zaten in één van de twee rugzakken die haar man trachtte met zich mee te dragen.

Met vijf personen begaven we ons op weg. Het geluid van ons geroep weergalmde tegen de bergen maar werd helaas door een snelstromende rivier gesmoord. Een reactie op de lichtsignalen die we uitstuurden, bleef ook uit. De man kon ons horen noch zien.

Het werd donkerder en donkerder en uiteindelijk besloten we de zoektocht te staken.

Op de terugweg naar de berghut ontdekten we zo’n 200 meter bij het pad vandaan een zwak licht. We twijfelden. Mogelijks was het een lichtje van een kampeerder die in zijn tent van een spannend boek genoot. We besloten toch het pad te verlaten om dichterbij te komen. Gelukkig want daar troffen we de uitgeputte man met twee loodzware rugzakken aan.

De vrouw ontving tijdig haar medicijnen, de man was opgelucht de nacht niet buiten maar in de hut te kunnen doorbrengen en wij waren blij daaraan een bijdrage geleverd te hebben.

5. Out of reach

Zes dagen zonder internet en telefoonverbinding – het klinkt vast als een uitdaging. Maar niemand kunnen bereiken en zelf onbereikbaar zijn voelde als een verrijking en verademing. Bestaat de mogelijkheid niet om snel een berichtje te sturen, je facebook up te daten of iets op te zoeken via google, dan komt er tijd vrij voor andere op dat moment interessantere zaken.

Katrien ♥

ps: zie je het hartje in onderstaande foto?

Wil je vakantietips en andere Zweden-gerelateerde info in je mailbox ontvangen? Laat dan hieronder je naam en email achter. Welkom!