Zomerhuisje in de winter

‘t Huisje dat Joakim en ik in 2008 kochten was een typisch Zweeds fritidshus. Vele Zweden die in de stad wonen, bezitten zo’n zomerhuisje op het platteland. Daar trekken ze dan tijdens mooie weekends, vakantie- en feestdagen heen om te onthaasten. Te genieten van de rust en al het moois de Zweedse natuur te bieden heeft.

Dat was in eerste instantie ook onze bedoeling toen we nog in België woonden en uitkeken naar een tweede huisje. Vakanties en lange weekends in ‘t hoge noorden doorbrengen en voor ‘t dagelijkse leven nog even verder in het charmante en gezellige Gent vertoeven. De plannen om ooit naar Zweden te verhuizen waren toen nog vaag. We spraken over ooit, als, wanneer en dan zien we wel.

Dat was het plan.

Maar dan heb je plots dat huisje aan het meer waar je al zo’n jaar of twee naar zoekt. Een plaatsje waar het alleen gaat over ik, jij, wij en een paar elanden. Het beeld van een leven in Zweden verliest zijn vage vormen. Het woord als verdwijnt uit onze woordenschat. (Als) sneeuw voor de zon.

Wat eerder abstract was, hervormde zich tot iets concreet.

Slechts een jaar na aankoop verhuisden we naar Zweden.

Dat was niet het plan.

En nog een half jaartje later zaten we met onze geitenwollensokken in ons zomerhuis en beleefde Zweden de strengste winter sinds mensenheugenis.

We ondervonden aan den lijve waarom je niet het hele jaar door in een sommarstuga woont:

Voor een vakantie of één winter hou je daar heftige verhalen aan over. De tweede winter is ook nog best avontuurlijk, spannend en gezellig.

Maar daarna heb je het wel gehad.

Terwijl het knetterende haardvuur onze koude voeten verwarmde, doken op het eind van die tweede winter de eerste ideeën op voor het bouwen van een nieuw huis.

“Laat ons hier op dit plekje een traditioneel Zweeds houten huis bouwen”, klonk het.
“Zo eentje met isolatie in de muren?” repliceer ik terwijl ik dicht tegen hem aanleun.

We grinnikten en staarden in stilte naar de vlammen in de haard. Dromend van ons toekomstige huis.

Katrien